Estudos (23)
Filgueira foi contemporáneo de moitos de nós no franquismo. Pero moitos de nós, no mesmo tempo, non fixemos nada memorable nin soubemos, coma el, atopar as mínimas bolsas de osíxeno que ao sistema lle quedaban incontroladas. Con ese pouco osíxeno, Filgueira fixo unha obra multidisciplinar grandiosa.
Filgueira é un dos iniciadores da literatura infantil en galego. Foi pena que non cultivase máis a creación literaria, para a que tiña boa man, como amosou nas prosas Os nenos (1925), O Vigairo (1927), Agromar (1936) e cantas despois se recolleron en Quintana viva (1971) e por suposto na poesía trobadoresca in modo antico.
No Altes Museum de Berlín hai un cadro redondo (Tondo severiano) no que Caracala fixo borra-la imaxe do seu irmán Xeta como tamén o borrou das moedas, do arco do Foro Romano e prohibiu a súa lembranza: foi a damnatio memoriae, «a condena da lembranza», a morte definitiva porque o que non se nomea non existe.
A natureza deulle a Filgueira saúde, memoria e sensibilidade en grao superlativo. E el correspondeulle con lectura, traballo e dinamización cultural.
Filgueira foi exemplo de mocidade galeguista: ós 17 anos deu a súa primeira conferencia en galego e participou na creación do Seminario de Estudos Galegos.
